ปอย หลังเขา เรื่อง ไฮกวยบรู : หมู่บ้านหลังเขา ตอน 9 ชุดเปื้อนโคลน (เรื่องสั้น)

9
ชุดเปื้อนโคลน

ในฤดูฝนทุกๆเช้าฉันไปโรงเรียนฝนมักจะตกทุกวัน ซึ้งโรงเรียนของฉันอยู่ไกลจากบ้านมาก เผื่อจะถึงโรงเรียนชุดนักเรียนที่ใส่ทั้งเปียกทั้งเปื้อนโคลน เพื่อนๆที่โรงเรียนชอบล้อกันมาก ฉันอายนะ แต่ทำไงได้ถ้ามัวแต่อายคงไม่ได้ความรู้จากคุณครู ถึงฉันจะไม่ได้เรียนโรงเรียนในเมืองเหมือนคนอื่นเขา

แต่ฉันก็ภูมิใจในโรงเรียนที่ฉันเรียน โรงเรียนเปรียบเสมือนครอบครัวของฉัน คุณครูน่ารักมาก ท่านเข้าใจและคอยให้คำปรึกษาเสมอเมื่อนักเรียนมีปัญหา

จะมีครูคนหนึ่งแกชื่อครูศิริพร แกดูแลฉันเหมือนลูกของท่านคนหนึ่ง และท่านก็พูดเสมอว่าเรียนที่ไหนไม่สำคัญหรอก ขอแค่เราขยันมองข้ามสิ่งที่มาทำให้เราด้อยเราก็จะเก่งเหมือนกับเด็กในเมือง ฉันใช้ชีวิตในโรงเรียนขยายโอกาสแห่งนี้เป็นเวลา 6 ปีแล้วถึงเวลาที่พวกเราต้องตามหาอนาคตกันแล้ว ซึ่งแน่นอนจะมีกลุ่มคนที่มองเราในแง่ดีและแง่ร้ายเสมอ ฉันเก็บคำดูถูกเหล่านั้นมาเป็นแรงผลักดัน และพิสูจน์ว่าฉันก็เก่งไม่แพ้กับเด็กในเมืองเลย 

หลังจากจบกาศึกษามัธยมศึกษาปีที่ 6 ฉันไม่ไปโรงเรียนแห่งนั้นอีกเลย คนส่วนมากก็คิดว่าฉันคนแต่งงานเลี้ยงลูกทำไร่ทำนา แต่พวกเขาหารู้ไม่ ตอนนี้ฉันได้บรรจุเป็นข้าราชการครูและที่ดีไปกว่านั้นคือฉันได้บรรจุที่โรงเรียนที่ฉันจบมานั่นเอง ทำให้ทุกคนตกใจมาก เด็กหญิงชุดนักเรียนที่เปื้อนโคลนไปเรียนที่กลับมาในชุดสีกากีในวันนี้