ปอย หลังเขา เรื่อง ไฮกวยบรู : หมู่บ้านหลังเขา ตอน 7 สำปะหลังเลี้ยงชีพ (เรื่องสั้น)

ตอนที่ 7

สำปะหลังเลี้ยงชีพ

ในทุกๆเช้าช่วงฤดูเก็บเกี่ยวผลผลิต ชาวบ้านต่างพากันออกไปไร่มันสำปะหลังที่ตนเองได้ปลูกเอาไว้ ชาวบ้านในหมู่บ้านแห่งนี้ปลูกมันสำปะหลังกันทุกครัวเรือน ครอบครัวฉันก็เช่นกัน คุณแม่ของฉันลุกนึ่งข้าวตั้งแต่ตีสี่และออกไปไร่เวลาหกโมงเช้าทุกๆวัน

“แม่ทำไมเราต้องไปไร่เช้าจัง”นิดาถามแม่ด้วยความสงสัย

“ถ้าเราไม่สายแดดมันก็ร้อนแล้วเราจะเก็บผลผลิตได้น้อยไงลูก” แม่ตอบนิดาพร้อมกับอามือลูบหัว

นิดาช่วยแม่เตรียมของที่จะไปสวนเสร็จแล้วนำไปไว้ที่รถไถเดินตามของพ่อซึ่งใช้ไว้สำหรับบรรทุกมันไม่ขาย ซึ้งจากไร่มันไปยังจุดรับซื้อมันระยะก็ไกลมากพ่อจึงไม่อยากจ้างรถคนอื่น อีกอย่างก็จะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายด้วย ในการเก็บเกี่ยวพ่อจะไม่มีการจ้างคนงานมาช่วย พ่อกับแม่จะทำกันเองได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น ใช้เวลานานหน่อยแต่เงินทุกบาทก็เป็นของเราไม่ต้องไปจ่ายค่าแรงให้ใคร

          จากการที่ชาวบ้านปลูกมันสำปะหลังทุกครัวเรือนและเก็บเกี่ยวพร้อมกันนั้นทำให้ราคามันสำปะลังตกต่ำ ถ้าขายก็จะขาดทุนชาวบ้านจึงประชุมกันว่าเราจะทำยังไงกับมันสำปะหลังของเราดี

(เราขายเลยยังไงมันก็ถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว) ยายสี เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่จริงจัง

(ขายเราก็ขายทุนนะสิยายสี) ตาแดง คิดแย้งกับยายสีที่เสนอก่อน

(งั้นเราก็ไม่ต้องขายและไม่ต้องขุดมันปล่อยไว้นั้นแหละราคาดีค่อยขุดไปขาย) ยายมี เอ่ยขึ้นมาในขณะที่ยายสีกับตาแดงกำลังเถียงกันอยู่

          มันสำปะหลังก็ไม่ได้ขาย ค่าครองชีพก็สูงพอไม่มีรายได้ชาวบ้านก็ไม่มีเงินที่จะได้ ชาวบ้านจึงนัดกันประชุมหาหนทางแก้ไขปัญหา

(ทำไมเราไม่เอามันสำปะหลังมาทำเป็นผลิตภัณฑ์ล่ะ) ผู้ใหญ่บ้านเสนอต่อลูกบ้าน (ใช่ๆ เราควรเอามาทำเป็นภัณฑ์กัน) ชาวบ้านตอบเป็นเสียงเดียวกัน

(แล้วเราจะเอามันสำปะหลังมาทำอะไรล่ะ) ตาแดงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

(เราใช้อะไร เราก็ทำอันนั้นแหละ) ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยเพราะกับหัวเราะ

(ใครพอมีความรู้เรื่องอะไรบ้าง เราก็มาสอนกันไง) ยายสีเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มหวานให้กับทุกคน

(ความคิดดียายสี) ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยคำชมยายสี

          เวลาผ่านไปไม่นานหมู่บ้านหลังเขาแห่งนี้ก็กลายเป็นแหล่งผลิตสินค้าจากมันสำหลัง ไม่ว่าจะเป็น ยาสีฟันมันสำปะหลัง สบู่มันสำปะหลัง แป้งหน้าขาว ครีมหน้าขาว ขนมจากมันสำปะหลัง และสิ้นค้าอื่นๆอีกมากมาย ผู้คนภายนอกให้ความสนใจกับผลิตภัณฑ์ที่ได้มาจากมันสำปะหลังเป็นอย่างมาก จากพากันสั่งซื้อสินค้ากันมากมาย ชาวบ้านก็ไม่ขายมันสำปะหลังในราคาที่ถูกแต่นำมาทำเป็นผลิตภัณฑ์ในมีรายได้จากการขายสินค้า ได้ทั้งกำไรและวิธีทำธุรกิจแบบภูมิปัญญาชาวบ้าน