ปอย หลังเขา เรื่อง ไฮกวยบรู : หมู่บ้านหลังเขา ตอน 10 ภาษาโส้ (เรื่องสั้น)

10

ภาษาโส้

หมู่บ้านแห่งนี้ใช้ภาษาโส้ในการสื่อสารในชีวิตประจำวัน ภาษาโส้เป็นเอกลักษณ์ของชนเผ่าโส้ ที่ถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ ชาวบ้านต่างพากันรักในภาษาของตนไม่ยอมนำภาษาอื่นเข้ามาปะปนในภาษาโส้ 

“เพะตะสะและไฮจังเว้ากับกวยคะนอกมืน”

(แม่ทำยังเราถึงจะสื่อสารกับคนภายนอกได้จ๊ะ)

นิดาถามแม่ด้วยความสงสัย

“ไฮกะเตอตองตะเคลาดอกกอน ไฮกะเวาภาษาไฮในล่ะ” (เราไม่ต้องทำอะไรหรอกลูก เราก็พูดภาษาเราเหมือนเดิมไง) แม่ตอบนิดาพลางยิ้มให้

“แลวไฮสิเวารูเรืองกับอะไรเอิดบ้อ”

(แล้วเราจะพูดกับเขารู้เรื่องไหมคะ)

นิดาถามแม่ เพื่อความแน่ใจ

“ ไฮกะตะเทียทางโอนอะไรฮิอีดกอน อะไรดังเอิดดอก”

(เราก็ทำท่าทาง เหมือนภาษาใบ้ไปพร้อมกับคำที่เราพูดสิลูก เขารู้เรื่องแน่นอน)

แม่ตอบนิดาพร้อมเอามือลูบหัว

“เมนเจอเพะ ไฮกะเวานังกวยคะนอกมืนเจอ”

(ใช่แม่ งั้นต่อไปเราก็สื่อสารกับคนภายนอกได้แล้ว) 

มนุษย์เป็นสัตว์สังคมจึงทำให้คนจากต่างถิ่นเข้ามาในถิ่นไทโส้ แต่ไม่สามารถสื่อสารกันได้ เพราะใช้คนละภาษา มีคนแนะนำให้คนมีความรู้ด้านภาษามาสอนภาษาให้กับชาวโส้เพื่อที่จะสื่อสารกับผู้อื่นที่ไม่ใช่ถิ่นตนได้ แต่ชาวบ้านปฏิเสธเพราะเขารักในภาษาของเขา คนที่เข้ามาในหมู่บ้านไทโส้แห่งนี้ต่างบอกว่าไทโส้เป็นพวกหัวแข็งไม่ยอมรับสิ่งดีๆที่เขาหยิบยื่นให้

          ชาวบ้านได้เรียนรู้ภาษาใบ้โดยการใช้มือประกอบการพูด ทำให้คนต่างถิ่นที่เข้ามาในหมู่บ้านสามารถสื่อสารกับไทโส้ได้