ปอย หลังเขา เรื่อง ไฮกวยบรู : หมู่บ้านหลังเขา ตอน 4 เเสงเทียน (เรื่องสั้น)

4

แสงเทียน

ฝนตกติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ทำให้การเดินทางไม่สะดวกแม้กระทั่งการจะทำกิจกรรมต่างๆ ก็ดูลำบากไปหมด มีปลาให้หาเยอะก็จริงอยู่ แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าฝนตกนานไปไหม ฉันขอแค่อย่างเดียว ณ ตอนนี้ขอแค่ไฟอย่าดับก็พอ เพราะหมู่บ้านของฉันอยู่หลังเขาทุกครั้งที่ฝนตกไฟก็จะดับ บางครั้งแค่ลมพัดผ่านฝนยังฝนยังไม่ตกไฟก็ดับแล้ว นี่ฝนก็ตกมา 3 วันแล้วถนนในหมู่บ้านสภาพดูไม่ได้เลยละเทะไปหมด ทั้งหลุมทั้งโคลนเต็มไปหมด

เหตุการณ์เดิมๆ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

“แม่ๆไฟดับอีกแล้ว” นิดา พูดขึ้นมาด้วยความตกใจ

“เดี๋ยวไฟก็มาลูก” แม่ตอบแบบให้ความหวังแก่ลูกสาวของเธอ หมู่บ้านหลังเขาแห่งนี้ก็ต้องเผชิญกับความมืดอีกครั้งหนึ่ง เนื่องด้วยเป็นหมู่บ้านที่อยู่หลังเขาจึงทำให้ต้นไม้โค่นล้มทับสายไฟเป็นระยะทาง 2 กิโลเมตร ฝนก็ตกไม่หยุดทำให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องไม่สามารถมาแก้ไขปัญหาให้ได้

“แม่ วันนี้ไฟจะมาไหม” นิดา ถามแม่ด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวไฟก็มาลูก” แม่พูดพร้อมกับอาบน้ำให้มอมแมม

“เราจุดทียนมาสองวันแล้วนะแม่” นิดา ทำหน้าตาสงสัยว่าเมื่อไหร่ไฟจะมา

หมู่บ้านมีแค่แสงเทียนที่นำแสงสว่าง บ้านหลังไหนก็จุดเทียนมองดูแล้วสวยงามตา ชาวบ้านเข้านอนแต่หัวค่ำกว่าปกติเพราะไฟดับ

“ชาวบ้านทำไมพากันนอนแต่หัวค่ำกันหมดว่ะ” ตาแดง เอยด้วยน้ำเสียงที่เมาสุรา

"ก็ไฟมันดับเนาะ จะให้พวกฉันทำยังไงล่ะตาแดง” ยายหมี เอยด้วยน้ำเสียงรำคาญ

หมู่บ้านเงียบอย่างกับหมู่บ้านร้างที่ไม่มีคนอยู่เลย ไฟดับนานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาชาวบ้านจึงประชุมกันว่าทุกเย็นแต่ละบ้านให้นำกับข้าวมากินด้วยกันและร่วมกันเล่านิทานสู่กันฟังแทนการเข้านอนแต่หัวค่ำ ในแต่ละวันตอนกลางวันชาวบ้านก็พากันทำกิจกรรมตามปกติของตนเองไป”ไปไร่บ้าง เลี้ยงวัว เลี้ยงควายบ้าง พอตกเย็น จะเห็นชาวบ้านนั่งจับกลุ่มกันกินข้าวเล่าเหตุการณ์ที่พบเจอในแต่ละวันแม้กระทั่งเรื่องตำนานหรือนิทานก็นำมาเล่าสู่กันฟัง ท่ามกลางผู้คนและแสงเทียน ชาวบ้านทำเช่นนี้ในทุกๆวัน จากที่ต่างคนต่างอยู่บ้านตัวเองก็มารวมกันอยู่ทำให้ชาวบ้านมีความสามัคคีกันมากขึ้น ย่างเข้าวันที่ 5 แล้วไฟก็ยังไม่มา แต่ชาวบ้านก็ยังใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ชาวบ้านหันมาพูดคุยกันมากขึ้นทำกิจกรรมกันมากขึ้น ถึงไฟจะมาในวันที่ 8 ก็ไม่มีผลอะไรกับชาวบ้าน ตกเย็นในทุกๆวันก็ยังคงเห็นภาพชาวบ้านจับกลุ่มกันอย่างเช่นเคยทุกวัน

ปอย หลังเขา